Termin schola ma swój łaciński rodowód i pochodzi od łacińskiego wyrazu schola, czyli – szkoła.
Schola cantorum (z łacińskiego – „szkoła śpiewaków”), była to instytucja kształcąca śpiewaków, którą założył w Rzymie w IV w. papież Sylwester I. Została zreorganizowana na przełomie VI i VII w. przez papieża Grzegorz I Wielkiego (żył około. 540 r. – 604 r., święty i ojciec Kościoła, zreformował Liturgię, od 590 r. papież). Zasady organizacji szkoły zawiera Ordo Romanus (VIII w.) W szkole śpiewaków dworu papieskiego znajdowali się śpiewający ze wszystkich stron ówczesnego świata chrześcijańskiego. Uczono w niej zasad teoretycznych i wpajano praktyczną umiejętność wykonywania chorału gregoriańskiego. Wzorowana była na podobnych placówkach istniejących w Bizancjum, tj. na obszarze Kościoła wschodniego. Na jej wzór powstawały następnie szkoły śpiewu liturgicznego poza Rzymem, przy szkołach katedralnych i opactwach na Zachodzie, które stawały się lokalnymi, a później często słynnymi na całą Europę ośrodkami rozwoju sztuki śpiewaczej i kompozytorskiej (np. szkoła w Lyonie, tzw. Manécanterie – „porannych śpiewaków”, Metz, St. Gallen, a od XIII w. również w Polsce).
Chorał gregoriański (łac. chorus – chór), są to jednogłosowe śpiewy liturgiczne w kościele rzymskokatolickim, przeznaczone dla Liturgii całorocznej. Ich kanon zawarty jest w Graduale Romanum i Antiphonale Romanum. Nazwa pochodzi od imienia papieża Grzegorza Wielkiego, który według tradycji zebrał i usystematyzował melodie chorału (niektóre źródła podają, że papieżowi temu mylnie przypisuje się kodyfikację zebranych tekstów pieśni). Sama nazwa chorału gregoriańskiego zaczęła funkcjonować dopiero po jego śmierci (do tej pory nazywano chorał śpiewem rzymskim). Chorał gregoriański powstał w wyniku skrzyżowania cech śpiewu liturgicznego hebrajskiego, bizantyjskiego i greckiego; pierwotną postać chorału gregoriańskiego, chorał rzymski, usiłował wprowadzić w Galii król Pepin Mały. Pierwszy znany rękopis chorału gregoriańskiego pochodzi z okresu 817-834 z notacją bezliniową (in campo aperto). Chorał gregoriański oparty jest na 8 skalach modalnych; podstawowe odmiany to: accentus – śpiewna recytacja ewangelii lub psalmów na jednym lub kilku dźwiękach, oraz concentus – śpiew właśc., sylabiczny lub melizmatyczny towarzyszący stałym częściom mszy (Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus, Benedictus, Agnus Dei), stosowany w antyfonach i hymnach; wykonywany solowo, chóralnie w postaci dialogu chóru i solisty (responsorium) lub antyfonalnie. Repertuar tzw. autentyczny chorału gregoriańskiego skrystalizował się w VIII-IX w. Późniejsze przeróbki dawnych melodii spotykały się z silnym oporem teologów i głów Kościoła.
(źródło: 1. www.encyklopedia.pwn.pl, 2. www.wikipedia.org, 3. www.portalwiedzy.onet.pl)
Podstawową rolą jaką spełniają schola i chór „Don Bosco Zagłębie” w parafii p.w. Nawrócenia Św. Pawła Apostoła jest wzbogacenie i upiększenie celebrowania Liturgii. Śpiew i muzyka sprawiają, że nie tylko sama msza święta jest odprawiana w sposób bardziej podniosły, ale również wewnętrzne przeżycia uczestników Eucharystii pozwalają na dotarcie do tych wszystkich pokładów emocji człowieka, które uwolnione śpiewem i muzyką stają się bardziej żywe i zaangażowane. Poprzez wypełnianie tej właśnie roli schola i chór posiadają dość wyraźnie określone funkcje w parafii. Schola jest ogniwem wiążącym ze sobą poszczególne jednostki chcące zaangażować się w życie wspólnoty, pełni ona funkcję reprezentacyjną, będąc wizytówką parafii poprzez udziały w koncertach, festiwalach, obchodach rocznicowych. Wspólny śpiew to dla wielu okazja by rozwijać własne talenty, gdyż w szeregach scholi znajdują się osoby, które są uczniami szkoły muzycznej. Schola uczy systematyczności, poczucia odpowiedzialności, otwartości i umiejętności pracy w grupie. Pozwala przezwyciężyć nieśmiałość, uczy tolerancji dla innych, szacunku dla pracy, pokazuje jak pozbyć się cząstki własnego egoizmu. Uczestniczenie jednak w śpiewie scholi to również olbrzymie zobowiązanie każdego do tego, aby bez zbędnych słów móc potwierdzać każdego dnia własnymi czynami, że za tą pracą i zaangażowaniem stoi postawa wewnętrzna, która sprawia, że człowiek staje się lepszy i przybliża się do słów Pisma Świętego, aby je wypełnić i uznać Je za własne.