Termin scho­la ma swój łaciński rodowód i pochodzi od łacińskiego wyrazu scho­la, czyli – szkoła.

Scho­la cantorum (z łacińskiego – „szkoła śpie­wa­ków”), była to instytucja kształcąca śpie­wa­ków, któ­rą założył w Rzymie w IV w. pa­pież Sylwester I. Zo­sta­ła zreorganizowana na przełomie VI i VII w. przez papieża Grzegorz I Wielkiego (żył około. 540 r. – 604 r., świę­ty i ojciec Ko­ścio­ła, zreformował Liturgię, od 590 r. pa­pież). Zasady organizacji szkoły zawiera Ordo Romanus (VIII w.) W szko­le śpie­wa­ków dworu papieskiego znajdowali się śpiewający ze wszy­stkich stron ówczesnego świata chrześcijańskiego. Uczono w niej zasad teoretycznych i wpajano praktyczną umiejętność wykonywania chorału gregoriańskiego. Wzorowana była na podobnych pla­ców­kach istniejących w Bizancjum, tj. na obszarze Ko­ścio­ła wschodniego. Na jej wzór powstawały następnie szkoły śpie­wu li­tur­gi­czne­go po­za Rzymem, przy szkołach katedralnych i opactwach na Zachodzie, któ­re stawały się lokalnymi, a później czę­sto słynnymi na całą Europę ośrodkami rozwoju sztuki śpiewaczej i kompozytorskiej (np. szkoła w Lyonie, tzw. Manécanterie – „po­ran­nych śpie­wa­ków”, Metz, St. Gallen, a od XIII w. rów­nież w Polsce).

Chorał gre­gor­iań­ski (łac. chorus – chór), są to jednogłosowe śpiewy liturgiczne w ko­ście­le rzymskokatolickim, przeznaczone dla Li­tur­gii całorocznej. Ich kanon zawarty jest w Graduale Romanum i Antiphonale Romanum. Nazwa pochodzi od imienia papieża Grze­go­rza Wielkiego, który we­dług tradycji zebrał i usystematyzował melodie chorału (niektóre źródła podają, że papieżowi temu myl­nie przypisuje się kodyfikację zebranych tek­stów pieśni). Sama nazwa chorału gregoriańskiego zaczęła funkcjonować do­pie­ro po je­go śmier­ci (do tej pory nazywano chorał śpie­wem rzymskim). Chorał gre­gor­iań­ski powstał w wy­ni­ku skrzyżowania cech śpie­wu li­tur­gi­czne­go hebrajskiego, bizantyjskiego i greckiego; pierwotną postać chorału gregoriańskiego, chorał rzymski, usiłował wprowadzić w Galii król Pe­pin Mały. Pier­wszy znany rękopis chorału gregoriańskiego pochodzi z okresu 817-834 z notacją bezliniową (in campo aperto). Chorał gre­gor­iań­ski oparty jest na 8 skalach modalnych; podstawowe odmiany to: accentus – śpiewna recytacja ewangelii lub psal­mów na je­dnym lub kilku dźwiękach, o­raz concentus – śpiew właśc., sylabiczny lub melizmatyczny towarzyszący stałym częściom mszy (Kyrie, Glo­ria, Credo, Sanctus, Benedictus, Agnus Dei), stosowany w antyfonach i hymnach; wykonywany solowo, chóralnie w postaci dialogu chó­ru i solisty (responsorium) lub antyfonalnie. Repertuar tzw. autentyczny chorału gregoriańskiego skrystalizował się w VIII-IX w. Póź­niej­sze przeróbki dawnych melodii spotykały się z silnym oporem teologów i głów Ko­ścio­ła.

(źródło: 1. www.encyklopedia.pwn.pl, 2. www.wikipedia.org, 3. www.portalwiedzy.onet.pl)

Pod­sta­wo­wą rolą jaką speł­nia­ją scho­la i chór „Don Bosco Za­głę­bie” w pa­ra­fii p.w. Nawrócenia Św. Pa­wła Apostoła jest wzbo­ga­ce­nie i upiększenie ce­le­bro­wa­nia Li­tur­gii. Śpiew i muzyka sprawiają, że nie tyl­ko sama msza święta jest odprawiana w sposób bardziej pod­nio­sły, ale rów­nież wewnętrzne przeżycia uczestników Eucharystii poz­wa­la­ją na dotarcie do tych wszy­stkich pokładów emocji czło­wie­ka, któ­re uwolnione śpie­wem i muzyką stają się bardziej żywe i zaangażowane. Poprzez wypełnianie tej właśnie roli scho­la i chór po­sia­da­ją dość wyraźnie określone funkcje w pa­ra­fii. Scho­la jest ogniwem wiążącym ze sobą poszczególne jednostki chcące za­an­ga­żo­wać się w życie wspólnoty, pełni ona funkcję reprezentacyjną, będąc wizytówką pa­ra­fii poprzez udziały w koncertach, festiwalach, ob­cho­dach rocznicowych. Wspólny śpiew to dla wielu oka­zja by rozwijać własne talenty, gdyż w szeregach scholi znajdują się osoby, któ­re są uczniami szkoły muzycznej. Scho­la uczy systematyczności, poczucia odpowiedzialności, otwartości i umiejętności pracy w gru­pie. Pozwala przezwyciężyć nieśmiałość, uczy tolerancji dla innych, szacunku dla pracy, pokazuje jak pozbyć się cząstki wła­sne­go egoizmu. Uczestniczenie jednak w śpiewie scholi to rów­nież olbrzymie zobowiązanie każdego do te­go, aby bez zbędnych słów móc potwierdzać każdego dnia własnymi czynami, że za tą pracą i  zaangażowaniem stoi postawa wewnętrzna, która sprawia, że czło­wiek staje się lepszy i przybliża się do słów Pisma Świę­te­go, aby je wypełnić i uznać Je za własne.